Ogonki witaminowe: przegląd popularnych odmian rabarbaru i zalecenia dotyczące jego uprawy

Wcześniej rabarbar znaleziono w prawie każdej działce ogrodowej. Wiele osób pamięta cudowne pyszne ciasta, przetwory, kompoty, pianki, które smakowały w dzieciństwie. Od tego czasu hodowcy wyhodowali wiele nowych odmian, które pod względem tempa wzrostu, kompaktowych rozmiarów i wysokiej zawartości witamin, makro- i mikroelementów wypadają korzystnie. Rabarbar jest jednym z pierwszych warzyw, które przyniosą plony w następnym sezonie; jest nie tylko smaczny, ale także bardzo zdrowy. Zostało całkowicie zapomniane, a ostatnio utracona popularność zaczyna do niego wracać..

Charakterystyka i opis

Rabarbar (Rheum) - rodzaj niskich roślin zielnych należących do rodziny gryki. Jest dość liczne, w przyrodzie istnieje około 50 odmian. Miejsce narodzin kultury to Chiny. Tam jego korzystne właściwości były znane już w 2500 lat przed naszą erą. e. Nazwa rośliny pochodzi od greckiego słowa, które w tłumaczeniu oznacza „pięciornik”. Dokładnie opisuje wygląd gniazdka.

Roślina została sprowadzona do Europy przez podróżników i pielgrzymów w czasach wielkich odkryć geograficznych. Początkowo z powodzeniem „osiadł” na północy Niemiec i Anglii, a następnie stopniowo rozprzestrzenił się na cały kontynent. Rosja (wówczas Imperium Rosyjskie) dowiedziała się o rabarbaru znacznie później, dopiero pod koniec XIX wieku. Nasiona sprowadził z jego ekspedycji na Daleki Wschód słynny geograf N. M. Przhevalsky.

Narodzin rabarbaru znajdują się w środkowych Chinach, w Rosji pewne odmiany występują na Dalekim Wschodzie i na Kaukazie

Rabarbar jest kulturą odporną na mróz, która nie cierpi z powodu mrozów powrotnych. Bez uszkodzeń cierpi na spadek temperatury wiosną do -10 ° C. Pąki wzrostu zaczynają się „budzić”, gdy powietrze ogrzewa się tylko do 3-6 ºС. Roślina najlepiej czuje się w temperaturze 18–22 ºС. Rabarbar nie lubi ciepła - praktycznie przestaje rosnąć, ogonki tracą soczystość, ich miąższ zgrubia, pojawiają się w nim twarde włókna. Wszystko to sprawia, że ​​kultura jest bardzo odpowiednia do uprawy w rosyjskim klimacie..

Większość odmian rabarbaru tworzy potężne, rozprzestrzeniające się rozety

Żywotność krzewu rabarbaru wynosi 12–15 lat.. Liście zaczynają tworzyć się bardzo wcześnie, prawie natychmiast po stopieniu się śniegu. Wynika to z faktu, że system korzeniowy rośliny jest silny i rozwinięty. W mięsistym kłączu gromadzi się zapas składników odżywczych, które rabarbar i wykorzystuje wiosną do wzrostu. Świeże korzenie, takie jak płytki liściowe, są niejadalne.

Liście rabarbaru są owalne lub trójkątne. Tworzą one potężny wylot o średnicy większej niż metr. Najczęściej są one całe, ale są też gatunki z głęboko wyciętymi płytkami liści, powierzchnią „falistą” lub „bąbelkową”, wyciętą ząbkami.

Kształt blaszki liściowej w różnych odmianach rabarbaru jest bardzo różny

Ogonki są grube, mają około 70 cm długości i 3-4 cm średnicy i to one jedzą. W zależności od odmiany są pomalowane na jasnozielony lub purpurowo-szkarłatny kolor. Średni plon z krzaka wynosi 6–8 kg ogonków, ale znaleziono również rekordowe rośliny, w których jeden ogonek waży około 1 kg. Do smaku rabarbar przypomina jabłko. Ogrodnicy dla smakoszy bardziej cenią rabarbar z czerwonymi łodygami. Jego smak nie jest tak kwaśny, bardziej zrównoważony.

Ogonki rabarbaru to doskonały sposób na walkę z niedoborem witamin wiosennych

Po raz pierwszy rośliny są cięte w drugim roku po posadzeniu w ziemi. W pierwszym sezonie roślina tworzy system korzeniowy, więc nie zaleca się go zakłócać. Następnie ogonki są cięte 3-4 razy, począwszy od pierwszej dekady kwietnia w ciągu następnych 2–2,5 miesiąca. Praktyka pokazuje, że im wcześniej skończy się sezon żniw, tym będzie go więcej w następnym roku.

Rabarbar kwitnie dziko. Szypułki, pokryte czerwonawymi „plamkami”, wysokość około 1-1,2 m wznoszą się nad rozetą liści. Same kwiaty są małe, zielonkawo-białe, zebrane w kwiatostany w postaci pędzli niklowych lub wiech. W dekoracyjnych odmianach rabarbaru można je pomalować w żółtawym, różowawym, szkarłatnym odcieniu. Jeśli jesienią nie ma celu zbierania nasion rabarbaru, zaleca się przecięcie szypułki, aby nie odebrać roślinie sił niezbędnych do utworzenia mięsistych ogonków. Kwitnienie następuje pod koniec czerwca lub lipca, owoce w kolorze cegły dojrzewają w drugiej dekadzie sierpnia.

Kwitnienie zabiera wiele rabarbaru, dlatego zaleca się usunięcie szypułki na etapie jej powstawania

W medycynie ludowej rabarbar był używany od niepamiętnych czasów. Odwar z korzeni normalizuje stan i aktywność przewodu żołądkowo-jelitowego ze względu na obecność w wysokim stężeniu garbników, glikozydów, kwasów organicznych.

Przydatne nie tylko ogonki rabarbaru, ale także wywar z jego korzeni

Ogonki stosowane w żywności są bogate w witaminy i minerały, a także pektyny, kwasy organiczne (jabłkowy, cytrynowy, bursztynowy), białka. Witamina C w rabarbarie zawiera więcej niż w jabłkach. Potas, fosfor, żelazo i magnez korzystnie wpływają na stan układu sercowo-naczyniowego. Z tego powodu rabarbar ma dobre działanie tonizujące, wzmacnia układ odpornościowy, pomaga oczyścić krew, jest przydatny w wiosennym niedoborze witamin.

Rabarbar, podobnie jak szczaw, jest spożywany tylko w pierwszej połowie sezonu wegetacyjnego, do około połowy lipca. Kiedy liście „starzeją się”, kwas jabłkowy przekształca się w szczawiowy. Ten ostatni w dużych dawkach jest niebezpieczny dla organizmu, powodując odkładanie się wapnia. Może to powodować różne problemy ze stawami, żółć i kamicę moczową. Jeśli podobna diagnoza została już postawiona, powinieneś powstrzymać się od używania rabarbaru..

Ozdobne odmiany rabarbaru z reguły wyróżniają się obfitym kwitnieniem

Rozpoznanie ogonków, które nadal można jeść, jest łatwe. Ich liście nie są w pełni rozwinięte, powierzchnia blachy jest „pofałdowana”. Sam ogonek jest wypukły, bez „rowka” pośrodku. Kolor powinien być równy, bez plam.

W wielu ozdobnych mieszańcach hodowanych przez hodowców trudno rozpoznać rabarbar

Rabarbar jest spożywany nie tylko na świeżo. Jest szeroko stosowany w gotowaniu: z łodyg robią dżemy, dżemy, galaretki, pianki, marmoladę, kandyzowane owoce, nadzienie do ciast, gotowane kompoty, galaretkę. Jest również dodawany do sałatek, dań głównych, zup, sosów, aby nadać pikantnej kwasowości, a nawet lodów. Specjalni miłośnicy rabarbaru zastępują je kapustą w kapuście i barszczu, pikle w marynacie, cytrynę w herbacie.

Rabarbar jest szeroko stosowany w gotowaniu, zarówno niezależnie, jak iw połączeniu z szeroką gamą produktów.

Podczas obróbki cieplnej warto wziąć pod uwagę, że rabarbar jest przygotowywany przez bardzo krótki czas, maksymalnie 7-10 minut. Następnie ogonki są gotowane, zamieniając się w nieapetyczną śluzowatą owsiankę i znacznie tracą na korzyść.

Wideo: rabarbar i jego korzyści zdrowotne

Jak wybrać ocenę

Do niedawna rabarbar w Rosji nie mógł się pochwalić szczególną popularnością, dlatego większość odmian i mieszańców jest pochodzenia obcego. Ale hodowcy krajowi mają własne osiągnięcia. Najpopularniejsze są następujące odmiany:

• Ałtaj Dawns. Należy do kategorii wczesnych dojrzałych. Ogonki można obciąć w ciągu 27–32 dni po „przebudzeniu” pąków liściowych. Gniazdo jest mocne, rozkładające się, o średnicy około 1,2 m. Ogonki są długie, dość cienkie, czerwonawe. Średnia waga - około 100 g.
• Victoria Jedna z najpopularniejszych odmian na świecie, sprawdzona w czasie. Jego ojczyzną jest Wielka Brytania. Odnosi się do początku. Ogonek ma około 60 cm długości i waży około 225 g. Poszczególne osobniki rosną do 500 g lub więcej. Najpierw są pomalowane na bogaty fioletowy kolor, a następnie stopniowo zmieniają odcień na zieloną sałatę. Tylko podstawa ogonków pozostaje ciemna. Według smaku odmiana jest uważana za praktycznie standardową, nowe ogonki tworzą się bardzo szybko. Krzew często tworzy szypułki, należy to monitorować od połowy maja. Istnieje również „klon” tej odmiany - Victoria Improved (Improved). Od „rodzica” praktycznie nie jest inaczej, tylko ogonki są nieco większe.
• Żaryanka. Żniwo dojrzewa w ciągu 32–36 dni. Ogonki długości około 40 cm, pomalowane na bogaty wiśniowy kolor. Miąższ jest zielonkawo-różowy. Kęsy rabarbaru tej odmiany są nie tylko bardzo smaczne, ale także atrakcyjne z wyglądu.
• Gigantyczny. Późna odmiana, ogonki tworzą się w ciągu 50 dni. Ceniony za swoją wysoką odporność. Ogonki o długości ponad 70 cm, ale są bardzo delikatne. Smak jest zrównoważony, słodko-kwaśny.
• Gruboziarnisty. Różnorodność wczesnego dojrzewania. Nazwa w pełni uzasadnia. Ogonek ma około 70 cm długości i 3–3,5 cm średnicy, jego dolna część jest szkarłatno-szkarłatna, powyżej zmienia kolor na zielony z różowawymi plamami..
• Obsky. Rozeta liści jest duża, ma ponad 1,5 m średnicy. Liście nasycone ciemnozielone, lekko pofałdowane. Ogonki są sałatą, różowawe u podstawy. Miąższ jest bardzo delikatny. Ta odmiana jest odporna na mróz, nie zwraca uwagi na nadmierne podlewanie, ale jest bardzo wrażliwa na suszę..
• Ogres-13. Różnorodność średniego dojrzewania. Gniazdo jest dość kompaktowe, o średnicy 75–80 cm i mniej więcej tej samej wysokości. Ogonki o długości do 60 cm i średnicy 3-4 cm, każda o wadze 300 g lub więcej. U podstawy są pomalowane na ciemny szkarłat. Krzew praktycznie nie tworzy szypułek.
• Cyklon. Odmiana ma średni okres dojrzewania i charakteryzuje się tempem wzrostu. Rozety rozprzestrzeniają się, o średnicy większej niż 1,5 m. Ogonki są dość cienkie, jasnozielone. Każdy waży średnio 200 g.
• Kompotny. Odmiana jest średnio wczesna, ogonki można wyciąć 35–37 dni po wschodzie na wiosnę. Liście są ciemnozielone, powierzchnia jest nieco „bąbelkowa”, brzegi są pofałdowane. Ogonki są grube i soczyste, ale nie duże, o masie 70–90 g. Krzew można sadzić nawet w cieniu.
• Późny czerwony-34. Nazwa została nadana ze względu na ogonki pomalowane na głęboki szkarłatny kolor. Ich smak jest bardzo dobry, średnia waga to około 150 g. Gniazdo to zwarte, średniej wielkości liście (do 35 cm długości). Świecą błyszczący i rzucają fiolet. Pierwsze szypułki tworzą zaledwie 3-4 lata po posadzeniu. Różni się prawie rekordowym poziomem witamin i minerałów.
• Monarcha. Jedno z najmocniejszych i najbardziej rozpowszechnionych gniazd, osiągające 2 m średnicy. Płytki liściowe są gładkie, o długości ponad 80 cm, jasnozielone z niebieskawo-szarym odcieniem. Ogonki są zielonkawe, lekko żebrowane w dotyku. Średnia waga każdego - do 400 g, długość - około 80 cm.
• Paragon. Różnorodność średniego dojrzewania. Ogonki są bardzo soczyste i mocne, buraki mają połyskliwy połysk. Są gładkie w dotyku, z wyraźnymi żebrami. Gniazdo jest dość kompaktowe, około 70 cm średnicy. Ta odmiana może być uprawiana nawet w domu..
• Royal Albert. Kolejna odmiana brytyjskiej selekcji, jedna z najwcześniejszych. Liście są jasnozielone, ze spiczastym końcem. Świeżo uformowane ogonki są pomalowane na jasnoczerwony kolor, stopniowo zmienia się w sałatkę. Średnia waga - około 350 g, długość - do 60 cm. Ogonki w dotyku są gładkie, zaokrąglone, żebra są prawie niewidoczne.
• Tukums-5. Różnorodność średniego dojrzewania. Liście są bardzo duże, z pofałdowanymi krawędziami. Ogonek ma około 50 cm długości i 2-3 cm grubości. Pomalowane są na kolor sałatkowy z rozmytymi plamami w różnych odcieniach różu. Smak jest doskonały. Szypułki tworzą się stosunkowo rzadko.
• Uparty. Odmiana jest wczesna. Tworzy gniazdo o wysokości do 1,2 m i średnicy około 1,5 razy większej. Długość ogonków - około 50 cm, średnia waga - 175 g. Są pomalowane na jasnozielony kolor, który u podstawy zmienia się w fioletowy tusz.
• Szampan Odmiana należy do kategorii ultra wczesnej, najczęściej stosowanej do wiosennej destylacji. Rozeta nie rozprzestrzenia się zbytnio, ale liście są duże, do 80 cm długości. Ogonki są mięsiste, grube, o długości 55-60 cm, często lekko zakrzywione. Są pomalowane na głęboki szkarłatny kolor, miąższ jest czerwonawy, kwaśny do smaku. Domowe wykroje z tej odmiany rabarbaru są pomalowane na piękny jasnoróżowy kolor. Żebra dobrze czują się w ogonkach.
• Bowles Crimson Często sadzone nie tylko ze względu na zbiory, ale także do dekoracji ogrodu. Gniazdo ma kompaktowy kształt miski. Wnętrze gładkiego liścia jest jaskrawo-szkarłatne, a przednia strona fioletowa. Kwitnienie jest bardzo obfite, w zależności od warunków uprawy, kwiaty są malowane w różnych kolorach - od jasnoróżowego do ciemnego szkarłatu..
• Kandyzowane Ceniony jest przede wszystkim ze względu na smak i duży rozmiar ogonków o wadze około 250 g. Są one pomalowane na jasny kolor malinowy, miąższ jasnoróżowy. Gniazdo do 1 m wysokości i mniej więcej tej samej średnicy.

Galeria zdjęć: popularne odmiany rabarbaru

Procedura lądowania i przygotowanie do niej

Rabarbar jest bezpretensjonalną rośliną, dlatego miejsce na działce ogrodowej jest najczęściej przyznawane „zgodnie z zasadą resztkową”. Roślina jest mało wymagająca dla jakości gleby, ale maksymalny możliwy plon można zebrać tylko na żyznych glebach o dobrym napowietrzeniu. Najlepszą opcją jest lekki glina.

Kultura toleruje półcień, bezpośrednie światło słoneczne i ciepło są nawet dla niego szkodliwe. Dlatego rabarbar można sadzić w kręgu niemal wszystkich pni drzew owocowych. Dostają wodę i pożywienie z różnych warstw gleby, odpowiednio, nie są dla siebie konkurencją. Jeśli krzewy rabarbaru nie rosną zbyt gęsto, między nimi można sadzić pikantne zioła. Pomaga to zaoszczędzić miejsce w ogrodzie, a ostry zapach odstrasza wiele szkodników..

Rabarbar woli lekkie półcienie, ponieważ przebywanie w bezpośrednim świetle słonecznym jest dla niego szkodliwe.

Ale rabarbar bardzo negatywnie ocenia stagnację wody u korzeni: zgnilizna korzeni prawie nieuchronnie się rozwija. Dlatego kategorycznie nie nadaje się dla niego na nizinach, w których gromadzi się woda topiąca i deszczowa, stagnacja wilgotnego zimnego powietrza.

Rabarbar jest dobrze ugruntowany w łóżkach, gdzie wcześniej rosła jakakolwiek kapusta, fasola, szpinak, aromatyczne warzywa. Nie lubi wielu kultur, ponieważ prawie nie przeniósł się z nimi w sąsiedztwo. Przede wszystkim jest to groszek i fasola. Rabarbar również nie radzi sobie dobrze z solanaceae, cebulą, marchewką i rzodkiewką.

Lądowanie

Gleba w jamie do sadzenia musi być dobrze nawożona, aby roślina miała wystarczającą ilość składników odżywczych, aby utworzyć system korzeniowy. Zawsze jest przygotowywany z wyprzedzeniem, co najmniej kilka tygodni przed lądowaniem. Doły nie są zbyt głębokie, wystarczy około 50 cm o tej samej średnicy. Ponieważ wyloty w większości odmian są mocne i rozłożyste, między sąsiednimi krzakami pozostało co najmniej 1,5 m.

Sadzonki rabarbaru są zawsze przygotowywane z góry

Jama jest wypełniona mieszanką próchnicy lub zgniłego kompostu z żyzną glebą (8–10 l każda) i grubym piaskiem rzecznym (2-3 l). Z nawozów dodaje się 30–50 g superfosfatu i siarczanu potasu lub litr puszki popiołu drzewnego. Jeśli kwasowość gleby różni się od neutralnej, dodaj mąkę dolomitową lub sproszkowaną skorupkę jaja (250-400 g).

Do sadzenia rabarbaru gleba, w razie potrzeby, jest odtleniana mąką dolomitową lub sproszkowanym wapnem

Najczęściej rabarbar jest sadzony z sadzonkami, szczególnie w klimacie umiarkowanym. Nasiona można kupić w sklepie lub odebrać samodzielnie bez żadnych problemów. Są w pełni dojrzałe, gdy śpią wystarczająco, nawet po lekkim dotknięciu kwiatostanu wiechy..

Do sadzenia sadzonek w ziemi wybierz pochmurny, niepalny dzień. Postępuj w następujący sposób:

1. Rośliny są usuwane ze zbiornika wraz z kawałkiem ziemi lub sadzone w łóżku bezpośrednio z doniczką, jeśli jest torfowa. Wcześniej gleba w lądzie do lądowania musi być dobrze poluzowana i podlewana.

   

   Sadzonki rabarbaru sadzi się w glebie 3–3,5 miesiąca po wschodzie

2. Podczas sadzenia sadzonki rabarbaru są pogłębiane, aby po obfitym podlewaniu (8–10 l wody) szyjka korzenia pozostała 5–6 cm pod ziemią. Jest to konieczne, ponieważ co roku potężne kłącza rabarbaru podczas rozmrażania śniegu wyraźnie wystają.

   

   Podczas sadzenia rabarbaru szyjka korzenia jest koniecznie pogłębiona

3. Po posadzeniu gleba jest starannie zagęszczana, przykryta warstwą ściółki (torf, próchnica) o grubości 3-4 cm.

Możesz sadzić rabarbar natychmiast w ogrodzie za pomocą nasion. Ale ta metoda jest praktykowana stosunkowo rzadko. Nie różnią się one kiełkowaniem (nawet przy wstępnym przygotowaniu), niezależnie od tego, czy zabieg przeprowadzany jest jesienią czy wiosną. W pierwszym przypadku nasiona są gęsto zasiane w bruzdach o głębokości 2-3 cm w połowie października, w drugim - na początku kwietnia lub nawet w marcu. Pozwala to na odporność rabarbaru na mróz.

Rzadko sadzi się rabarbar bezpośrednio w ogrodzie

Wskazane jest, aby wybrać miejsce na rabarbar natychmiast i na zawsze. Przesadzanie dorosłych roślin nie toleruje dobrze ze względu na obecność silnie rozwiniętych korzeni. Wykopanie krzaka z ziemi, aby kłącze nie ucierpiało, jest prawie niemożliwe. A przeniesienie powstałej glinianej bryły w nowe miejsce najprawdopodobniej nie będzie działało czysto fizycznie. Nawet jeśli możliwe byłoby przeszczepienie, krzak odejdzie od „stresu” w ciągu 2-3 lat.

Pielęgnacja roślin

Często rabarbar rośnie i co roku przynosi uprawy bez żadnej opieki. Ale nie możesz o tym całkowicie zapomnieć. Wystarczy poświęcić mu trochę czasu, podlewając, stosując nawozy, odchwaszczając i rozluźniając łóżka. Ogrodnik nie potrzebuje niczego nadprzyrodzonego, ale te działania rolnicze pozytywnie wpływają na wydajność, soczystość i smak ogonków.

Pielenie krzewów rabarbaru jest dość trudne ze względu na rozrzucone rozety liści, więc musisz stale odnawiać warstwę ściółki. Zaoszczędzi ci to czasu i wysiłku w pieleniu.. Również ściółka zatrzymuje wilgoć w glebie, a dla rabarbaru jest to bardzo ważne, ponieważ nie toleruje zbyt dobrze ciepła i suszy..

Top dressing

W pierwszym roku po posadzeniu rabarbar nawozi się co 1,5–2 tygodnie. Wskazane jest stosowanie naturalnych substancji organicznych - naparów ze świeżego obornika, odchodów ptaków, liści pokrzywy i mniszka lekarskiego. Przygotowuje się je przez 2-3 dni, przed użyciem rozcieńcza się je wodą w stosunku 1:10 lub 1:15 (jeśli ściółkę zastosowano jako surowiec). Nawozy organiczne można zamieniać z nawozami mineralnymi, stosując płynne złożone produkty - Kemira-Universal, Master, Zdraven, Kind Strength i tak dalej.

Napar z pokrzywy - naturalne źródło składników odżywczych potrzebnych rabarbarowi do prawidłowego rozwoju

Rabarbar wyróżnia się szybkością wzrostu, dlatego potrzebuje azotu. W drugim sezonie, przed rozpoczęciem okresu aktywnej wegetacji, do koła pnia wprowadza się azotan amonu, siarczan amonu, mocznik (10–15 g / m2). Raz na 2-3 lata możesz dodawać do korzeni lub robić próchnicę w przejściach, zgniły kompost.

Mocznik, podobnie jak inne nawozy zawierające azot, stymuluje roślinę do intensywnego budowania zielonej masy, ale ważne jest, aby jej nie przesadzić

Drugi górny opatrunek przeprowadza się w 20-25 dni. Przygotowano taki sam napar jak dla młodych roślin, dodając 20 g prostego superfosfatu i siarczanu potasu na 10 l. Ostatni raz nawożone są rośliny w drugiej dekadzie sierpnia przy użyciu złożonych produktów zawierających potas i fosfor (ABA, jesień) lub wlew popiołu drzewnego.

Nawozy azotowe stosuje się wyłącznie wiosną. Dalsze nawożenie powoduje kwitnienie rabarbaru, azotany gromadzą się w ogonkach.

Podlewanie

Uzyskanie obfitych zbiorów rabarbaru jest niemożliwe bez regularnego podlewania. W sezonie wegetacyjnym odbywa się to 3-4 razy, zużywając 40-50 litrów wody na 1 m². Krzewy o wystarczającej wilgotności gromadzą mniej kwasu szczawiowego w ogonkach. A przy braku wody ciało miażdży, pojawiają się w nim włókna.

Za każdym razem po podlaniu, po około pół godzinie gleba w przejściach jest poluzowana, w razie potrzeby odnawia się warstwę ściółki. W ekstremalnym upale z długotrwałym brakiem deszczu zaleca się spryskiwanie liści wczesnym rankiem lub wieczorem po zachodzie słońca (lepiej to robić dwa razy dziennie). Mają duży obszar, więc roślina szybko traci wilgoć.

Regularne podlewanie jest ważne dla młodych rabarbarów, dorośli mogą dobrze dogadać się z naturalnymi opadami deszczu i wilgocią z gleby.

Zimowe przygotowania

Rabarbar nie potrzebuje specjalnego schronienia na zimę. Młode rośliny można posypać słomą, trocinami lub liśćmi. Jesienią krzew z reguły znów zarasta liśćmi. Około jednej trzeciej z nich należy wyciąć, aby roślina mogła zgromadzić wystarczającą ilość składników odżywczych na zimę.

Żniwa, bardzo ostrożnie tnąc ogonki, aby nie uszkodzić punktu wzrostu. Lepiej nawet je wyłamać. Ogonek jest lekko obrócony w obu kierunkach, a następnie ostro pociągnięty w dół. Nie można go podciągnąć, aby nie uszkodzić kłącza. W każdym wylocie pozostały co najmniej 2-3 liście, aby roślina mogła dobrze zjeść.

Zbierz rabarbar zebrany, aby w procesie nie uszkodzić korzeni i punktów wzrostu

Silna tendencja do rozgałęziania rabarbaru nie różni się. Niemniej jednak czasami pojawiają się tak zwane łodygi macicy. Są natychmiast cięte, aby nie osłabić krzaka.

Wideo: Porady dotyczące pielęgnacji

Metody rozmnażania kultury

Rabarbar rozmnaża się zarówno generatywnie, jak i wegetatywnie. Pierwsze stosuje się rzadziej - nasiona nie różnią się kiełkowaniem, nie ma gwarancji zachowania cech odmianowych „rodzica” (dotyczy to zwłaszcza odmian ozdobnych).

Podział Busha

Ta metoda pozwala szybko uzyskać nowy krzew rabarbaru. Często stosuje się go w celu odmłodzenia krzewu lub rabarbaru należy przenieść w nowe miejsce.. W zależności od wielkości krzaka 5-8 nowych uzyskuje się z jednego starego gniazdka.

Procedura przeprowadzana jest wiosną lub jesienią. Druga opcja jest lepsza - jeśli zrobisz wszystko, czego potrzebujesz na początku września, przed pierwszymi przymrozkami, roślina będzie miała czas na regenerację po stresie, a w przyszłym roku da plon cienkich ogonków. Ale nadal lepiej ich nie odcinać, dając ujście wystarczająco silniejsze.

Podział rabarbaru nie różni się od tej samej procedury dla innych roślin ogrodowych

Tylko absolutnie zdrowe krzewy w wieku pięciu lat nadają się do podziału. Kłącze jest starannie wykopywane i dzielone zaostrzonym, zdezynfekowanym nożem, tak aby na każdej części znajdowało się co najmniej jedno „oko”. Nie można do tego użyć łopaty - duże korzenie i pąki wzrostu są często uszkodzone.

Plasterki posypane kruszoną kredą, przesianym jesionem drzewnym, siarką koloidalną, cynamonem. Następnie części krzaka są suszone na słońcu przez 2-3 godziny i natychmiast sadzone w wybranym miejscu.

W ciągu tygodnia nowe krzewy są codziennie umiarkowanie podlewane. Jeśli jest słonecznie, buduje się nad nimi baldachim z dowolnego białego materiału osłonowego, aby chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.

Kiełkowanie nasion

Uprawa sadzonek rabarbaru to nic wielkiego..

1. 3-4 dni przed planowanym sadzeniem nasiona zanurza się na 10-12 godzin w wodzie ogrzanej do temperatury pokojowej, aby dobrze pęczniały. Te, które unoszą się na powierzchni, mogą być natychmiast wyrzucone: gwarantuje się, że nie produkują pędów. Następnie przez godzinę są trzymane w jasnoróżowym roztworze nadmanganianu potasu do dezynfekcji..
2. Zaprawione nasiona są owinięte serwetką lub gazą zwilżoną ciepłą wodą z dodatkiem kilku kropli dowolnego biostymulatora i umieszczone w spodku, który jest umieszczony na akumulatorze. Materiał musi być zawsze utrzymywany w lekko wilgotnym stanie, aby zapobiec wysychaniu..
3. Po wykluciu się nasion suszy się je przez 8-10 godzin i sadzi w małych doniczkach torfowych lub plastikowych kubeczkach po 3-5 sztuk, pogłębiając nie więcej niż 2-3 cm. Napełnij pojemniki dowolnym uniwersalnym podłożem do sadzonek. Odpowiednia jest również mieszanka humusu z piaskiem w stosunku 1: 1. Aby zapobiec rozwojowi chorób, możesz dodać łyżkę pokruszonej kredy lub przesianego popiołu drzewnego na każdy litr gleby.

   

   Konieczne jest wstępne przygotowanie nasion rabarbaru, które nie mogą pochwalić się wysokim kiełkowaniem

4. Przed pojawieniem się (zwykle zajmuje to 15-20 dni) pojemniki są przykryte folią lub szkłem, przechowywane w ciemnym, ciepłym miejscu. Podłoże jest regularnie zwilżane za pomocą pistoletu natryskowego, stale utrzymując umiarkowanie mokry stan. Gdy tylko nasiona wykiełkują, „szklarnia” jest usuwana, pojemnik jest przestawiany w najjaśniejsze miejsce w mieszkaniu. Parapet skierowany na południe lub południowy wschód jest odpowiedni. Temperaturę utrzymuje się na poziomie 20–22 ºС, aby sadzonki nie rozciągały się nadmiernie.
5. Latem sadzonki są regularnie podlewane, karmione co 10-12 dni roztworem dowolnego złożonego płynnego nawozu dla sadzonek (Rostock, idealny). Rabarbar jest gotowy do sadzenia w glebie 3–3,5 miesiąca po wschodzie, do końca sierpnia lub na początku września. Zwykle do tego czasu sadzonka rośnie do 25-30 cm i ma 3-4 prawdziwe liście.

Nasiona rabarbaru można sadzić wiosną i jesienią. W pierwszym przypadku są one przechowywane w lodówce w pojemniku z mokrym piaskiem lub torfem w okresie zimowym. Zbiór z sadzonek będzie musiał czekać co najmniej trzy lata.

Sadzonki rabarbaru będą musiały czekać wystarczająco długo, a zbiory z sadzonek - jeszcze dłużej

Wideo: jak uprawiać sadzonki rabarbaru

Choroby, szkodniki i ich kontrola

Rabarbar z natury ma dobrą odporność, ale nie jest bezpieczny przed atakami chorób i szkodników, szczególnie jeśli nie ma nawet minimalnej opieki nad nasadzeniami. Dlatego stan punktów sprzedaży musi być regularnie monitorowany i podejmowany natychmiast po wykryciu podejrzanych objawów.

Spośród szkodników dla najbardziej niebezpiecznych upraw:

• Zwijacz rabarbaru. Małe robaki żywią się liśćmi rośliny, larwy jedzą pąki wzrostu i ogonki od wewnątrz. W profilaktyce gleba w kręgu blisko pnia przed rozpoczęciem okresu aktywnej wegetacji uprawiana jest przez fosfamid, Actellik, Corsair. Procedurę powtarza się po 2-3 tygodniach, po zebraniu całej uprawy. Po znalezieniu szkodnika liście opryskuje się produktami biologicznymi Iskra, Askarin, Fitoverm. Środki ludowe - napar z ostrej papryki, musztardy w proszku, chipsów tytoniowych.
• Łopatka kapusty i ziemniaków. Larwy osadzone przez małe szaro-brązowe motyle jedzą liście, pozostawiając jedynie smugi, jedzą ogonki i kłącza od wewnątrz. Dorosłym z nasadzeń rabarbaru odstraszają napary z wierzchołków pomidorów lub piołunu, leki Lepidocide i Bitoxibacillin. Rozpylanie odbywa się co 5-7 dni. W celu zapobiegania rabarbarowi i glebie w kręgu prawie łodygi w środku wiosny są traktowane roztworem Agravertin. Inta-Vir, Zeta, Furia, Karate są używane do zwalczania szkodników.
• Pchła gryki (lub buraka). Małe robaki skokowe, których skorupa jest odlana w kolorze złotym lub brązowym, zjadają wewnętrzne tkanki prześcieradła. W rezultacie pojawiają się na nich półprzezroczyste „tunele”, czasem otoczone czerwonym kolorem. Aby zapobiec wczesną wiosną, gleba na łóżku jest posypana pyłem tytoniowym lub ostrą papryką. Szczególną uwagę należy zwrócić na pielenie. Aby zniszczyć szkodnika, użyj BI-58, Kinmiks, Bazudin. Obróbki chemiczne są przeprowadzane dopiero po zbiorach.
• Chrząszcz liść szczawiu. Niebieskawo-zielone błyszczące robaki zjadają młode liście i ogonki od wewnątrz, pozostawiając wzdłużne przejścia. Na zewnątrz wyglądają jak blizny. Stopniowo tkaniny w tych prześcieradłach wybuchają, a prześcieradło bardziej przypomina koronkę. W celu zapobiegania i zwalczania szkodników rabarbar należy regularnie spryskiwać infuzją kleiku z cebuli lub czosnku, rumianku aptecznego lub posypać pyłem tytoniowym, zmieloną czerwoną papryką. Kiedy pojawiają się błędy, ćwiczy się ręczne zbieranie. Stosowanie chemikaliów jest niepożądane. Okres największej aktywności chrząszcza liściastego przypada dokładnie w momencie pobierania ogonków liściowych.
• Nicień Cebulowy. Małe cienkie robaki jedzą łodygi i kłącza od wewnątrz, składają na nich jaja. Korzenie pokryte są zaokrąglonymi wzrostami, rabarbar prawie przestaje rosnąć. Aby zapobiec wczesną wiosną i jesienią, łóżko spryskuje się roztworem Karbofos lub Chlorophos. Jeśli występują podejrzane objawy - 2-3 razy podlewane gorącą (45-50 ºС) wodą.

Galeria zdjęć: szkodniki rabarbarowe

Głównym powodem rozwoju chorób są błędy w opiece. Najczęściej jest to „wina” za niewłaściwe podlewanie lub górny opatrunek z nadmierną zawartością azotu. Sytuację pogarsza zimna, deszczowa pogoda. Nie zapomnij o walce ze szkodliwymi owadami, z których wiele przenosi patogeny.

Rabarbar może cierpieć na następujące choroby:

• Zgnilizna korzeni Rozeta przestaje rosnąć, liście psują się. Podstawa ogonków staje się czarna. Na glebie pojawia się pleśń, z której wydobywa się nieprzyjemny zapach gnilny. Aby zapobiec, łóżko jest zrzucane wczesną wiosną z 1. roztworem siarczanu miedzi, posyp rabarbarowym popiołem drzewnym. Chorobę można leczyć tylko na wczesnym etapie rozwoju. Wszystkie dotknięte części rośliny odcina się zaostrzonym, zdezynfekowanym nożem, „rany” posypuje się kruszonym węglem aktywnym, kredą. Wodę do nawadniania zastępuje jasnoróżowy roztwór nadmanganianu potasu. Liście spryskuje się roztworem Horusa, Topazu, Fitovermu 2-3 razy w odstępie 5-7 dni.
• Szara zgnilizna Liście i ogonki ciągnięte są przez „puszystą” biało-szarą powłokę z małymi czarnymi łatami. Tkanki w tych miejscach stają się nieprzyjemnie śliskie w dotyku. Środki zapobiegawcze i kontrolne są takie same jak w przypadku zgnilizny korzeni.
• Ramularioza Małe zaokrąglone ciemnobrązowe plamy z czerwonawą obwódką pojawiają się na ogonkach i liściach. Stopniowo stają się blade i „rozmazują się”, ich powierzchnia pęka, zarasta szarawą powłoką, liście wysychają. W celu zapobiegania wczesną wiosną rabarbar i złoże spryskuje się 2. roztworem płynu Bordeaux lub siarczanu miedzi. Te same leki pomagają we wczesnych stadiach rozwoju choroby. Jeśli zostanie uruchomiony, krzak można tylko wykopać i spalić, rozlewając ziemię w tym miejscu jaskrawym różowym roztworem nadmanganianu potasu.
• Mączniak Liście i ogonki pokryte są „luźną” białawą powłoką, która stopniowo twardnieje i ciemnieje. Tkanki czernieją i giną, pojawiają się dziury. W celu zapobiegania rabarbar posypuje się przesianym popiołem drzewnym lub siarką koloidalną. Aby zwalczyć chorobę, stosuje się Alirin-B, Gamair, Planriz..
• Rdza Spód liścia jest pokryty plamami jasnożółtej, pomarańczowej „miękkiej” płytki. Z przodu w tych miejscach powstają wybrzuszenia. Zapobieganie jest takie samo, jak w przypadku mączniaka prawdziwego. Do zwalczania rdzy stosuje się preparaty Topaz, Skor, Strobi. Zwykle wystarczą 2-3 zabiegi w odstępie 10-12 dni. Najpierw musisz odciąć wszystkie zainfekowane liście.

Galeria zdjęć: Choroba rabarbarowa

Recenzje ogrodników

Uprawa rabarbaru jest siłą nawet dla początkującego ogrodnika. Jest niezwykle bezpretensjonalny, ale jest bardzo smaczny i zdrowy. Ponadto ta roślina charakteryzuje się wysoką wydajnością i wczesnym dojrzewaniem. Ogonki w sezonie wegetacyjnym można ciąć kilka razy, stale dostarczając sobie niezbędnych witamin i minerałów.