Seler: wybór odmian i zalecenia dotyczące uprawy

Seler jest bardzo dobry dla zdrowia, więc ogrodnicy coraz częściej sadzą go na swoich osobistych poletkach wraz z innymi ziołami. W zależności od rodzaju w żywności stosuje się liście, łodygi lub rośliny okopowe. Łatwo rośnie, biorąc pod uwagę pewne wytyczne dotyczące pielęgnacji upraw.

Odmiany selera i odmian pospolitych

Seler jest klasyfikowany na podstawie tego, jaka część rośliny trafia do pożywienia. Ale to nie wpływa na korzyści. W związku z tym ogrodnik wybiera konkretną odmianę, koncentrując się na własnych preferencjach. Każdy seler ma wysoką zawartość potasu, wapnia i magnezu, olejków eterycznych, niezbędnych aminokwasów, witamin B i C.. Pomaga znormalizować ciśnienie krwi i metabolizm wody i soli, oczyścić organizm z toksyn i toksyn. Jeśli jesz regularnie, poprawia się koloryt skóry, stan paznokci i włosów, zmniejsza się podatność na czynniki powodujące stres, lęk bezpowrotny i lęk. Jest to również skuteczne zapobieganie problemom kości i stawów. Jednak pomimo wszystkich możliwych korzyści seler nie jest zalecany do stosowania w chorobach nerek, szczególnie w przypadku kamicy moczowej. Potas powoduje zatrzymywanie płynów w organizmie i może zaburzać kamienie, co najczęściej kończy się hospitalizacją. Innym przeciwwskazaniem jest groźba poronienia podczas ciąży.

Korzyści zdrowotne wynikające z selera

Liść Selera

Charakterystyczna jest obecność niezbyt silnych korzeni pręcików, krótkich ogonków i bujnej „czapki” liści. Te ostatnie wyglądają niezwykle pietruszki, ale są nieco większe.

Najpopularniejsze odmiany:

• Lokalny Długość liścia z ogonkiem wynosi około 50 cm, te ostatnie są puste w środku. Z poziomu 1 m², zgodnie z planem sadzenia, w okresie wegetacyjnym wycina się do 3 kg liści. Charakterystycznie wysoki poziom antocyjanów i witaminy C..
• Samuraj Odnosi się do odmian o średnim dojrzewaniu. Krawędzie blaszek liściowych są „kręcone”. Ogonki są puste. Zieloni można zbierać 3,5–4 kg / m².
• Delikatny Ocena w połowie sezonu. Liście są błyszczące, bardzo pachnące (nawet po wyschnięciu). Krzew aktywnie rośnie na szerokość..
• Zahar. Sezon wegetacyjny trwa 3–3,5 miesiąca. Krzew jest niski (do 35 cm), jakby „podniesiony”. Liście są gładkie, średniej wielkości; po przycięciu nowe szybko rosną. Wydajność - około 3,5 kg / m².
• Radość Różnorodność średnio wczesnego okresu dojrzewania (65–70 dni). Krzew jest bardzo silny, liście są wyprostowane, błyszczące. Płyta liścia jest głęboko wycięta. Toleruje suszę i chłodną pogodę. W sezonie liście można ciąć 2-3 razy.
• Imprused Green. Rozeta rozciąga się, zajmuje dużo miejsca, składa się z 80-110 liści. Ogonki wydłużone, puste.
• Kartuli. Zieloni ma wyraźny aromat. Liście są wyprostowane, gniazdo się rozprzestrzenia. Cięcie odbywa się 3-4 razy w sezonie wegetacyjnym. Ogonki są puste w środku, ciemnozielone.
• Żagiel Jedna z najbardziej wymagających odmian pielęgnacyjnych. Różni się wysoką wydajnością. Rozeta liści jest mocna, częściowo podniesiona. Możesz je wyciąć 90 dni po pojawieniu się.

Galeria zdjęć: najlepsze odmiany selera naciowego

Seler korzeniowy

Rośliny okopowe można spożywać na świeżo. Miąższ ma słodki smak, pachnie prawie jak pietruszka. Miąższ jest soczysty, śnieżnobiały. Skórka jest dość cienka, dlatego podczas zbioru należy ostrożnie obchodzić się z bulwami, aby ich nie uszkodzić. Najczęściej kształt bulwy przypomina skrzyżowanie jabłka z gruszką lub cebulą, ale występują również odmiany z wydłużonymi roślinami korzeniowymi.. Pełne dojrzewanie bulw w większości przypadków rozciąga się na sześć miesięcy lub dłużej, dlatego nie można hodować takiego selera w Rosji we wszystkich regionach.

Najczęstsze odmiany:

• Invictus. Różni się wczesną dojrzałością, dojrzewa za 4,5 miesiąca. Bulwy mają w przybliżeniu 500 g lub nieco większą; skóra jest szaro-biała. Średnia średnica wynosi 6–8 cm, dobrze znosi suszę..
• Praski gigant. Jedna z najpopularniejszych odmian zarówno w Rosji, jak i na całym świecie. Ultra dojrzewa, dojrzewa w 120-130 dni. Masa rośliny okopowej wynosi 0,7–0,8 kg. Kształt przypomina rzepę. Wyraźny aromat jest charakterystyczny. Kilka liści (20-25 sztuk), tworzą małą wiązkę.
• Delikatność. Rozeta liści rozłożona, blaszki liści ciemnozielone. Bulwy są lekko spłaszczone, ważą około 500 g. Charakterystyczne jest występowanie licznych podrzędnych korzeni.
• Apple Bardzo rzadko cierpi na chorobotwórcze grzyby i szkodliwe owady, dobrze przechowywane. Krzew jest niski (40-50 cm), częściowo rozrzucony. Bulwy są zaokrąglone, lekko spłaszczone, małe (do 0,4 kg). Skóra jest biaława, „porowata”. Należy do wczesnych odmian, rośliny okopowe dojrzewają w ciągu 100-160 dni (w zależności od pogody). Miąższ jest słodki. Liście mają intensywny aromat..
• Root Gribovsky. Długość liścia z ciemną szypułką wynosi około 50 cm. Rośliny okopowe są średniej wielkości, ważą 75–140 g. Kształt zmienia się od prawie kulistego do bardzo wydłużonego. Dojrzewają w ciągu 4–5 miesięcy. Miąższ kremowy lub żółtawy.
• Diament Bardzo duże bulwy o masie 1,2–1,5 kg. Miąższ jest śnieżnobiały, praktycznie bez pustek. Jego kolor nie zmienia się nawet podczas długotrwałego przechowywania, cięcia bulw i obróbki cieplnej. Skóra jest gładka, równe, boczne korzenie są praktycznie nieobecne. Można przechowywać do początku następnego lata.
• Kaskada Prawie okrągłe rośliny okopowe dojrzewają przez 5 miesięcy. Średnia waga wynosi około 500 g. Przydatne korzenie znajdują się tylko u podstawy bulwy. Rośliny strzelające nie tworzą się.
• Albin. Bulwy są prawie okrągłe, zbierają 115–135 dni po przesadzeniu. Średnica - 10-12 cm, waga - 300-450 g. Miąższ jest soczysty, gęsty, skóra jest blada. Rośliny okopowe są całkowicie ukryte w ziemi.
• Silny człowiek Średnia waga bulwy wynosi 0,35–0,45 kg. Ich czas dojrzewania wynosi 5-6 miesięcy. Pulpa jest kremowa lub jasnobeżowa, aromat jest bardzo nasycony. Charakterystyczna jest bardzo wysoka zawartość soli mineralnych. Gniazdo wydaje się lekko uniesione. Korzenie przydatków są skoncentrowane u samej podstawy bulwy.
• Anita. Różnorodność jest kochana przez ogrodników za dobrą odporność, niezmiennie wysoką wydajność i brak pędów. Bulwy dojrzewają w 95–100 dni. Liści jest mało, na długich szypułkach. Bulwy ważą 500 g lub nieco mniej; kształt jest prawie prawidłową kulką lub elipsą. Miąższ jest śnieżnobiały, nie ciemnieje podczas obróbki cieplnej, zachowuje charakterystyczny aromat.
• Egor Późno dojrzewająca odmiana bulw potrzebuje 180–200 dni, aby w końcu uformować się. Rośliny okopowe średniej wielkości, o wadze od 200 g do 500 g. Są w przybliżeniu w połowie zanurzone w ziemi. Kształt jest regularny, okrągły. Skóra jest nawet szaro-żółta. Miąższ jest wyraźnie słodki. Wydajność - 3–3,5 kg / m².
• Gigant Gniazdo jest potężne, liście są wyprostowane. Średnia waga rośliny okopowej wynosi 0,65–0,9 kg. Skóra jest kremowa. Odmiana charakteryzuje się obfitymi plonami (do 5 kg / m²) i wspaniałym smakiem roślin okopowych.
• Maxim. Okres dojrzewania plonu rozciąga się na ponad sześć miesięcy. Korzenie przydatków są praktycznie nieobecne. Waga bulwy wynosi około 0,5 kg. Miąższ jest śnieżnobiały lub kremowy. Skóra jest gładka, mocna. Dzięki temu bulwy mogą być świeże przez długi czas..
• Iwan Carewicz. Odmiana średnio późna (145–165 dni). Bulwa jest zaokrąglona, ​​skóra jest beżowo-szara. Średnia waga wynosi 0,25–0,35 kg, ale są też „mistrzowie” o wadze do 0,8 kg. Rośliny okopowe są dobrze przechowywane i dobrze znoszą transport bez szkody dla siebie..
• Esaul. Bulwy dojrzewają w ciągu 145–165 dni. Rośliny okopowe są wydłużone, skóra jest szarawa, równa. Waga - 250-350 g, pojedyncze próbki do 1 kg. Przydatne korzenie u podstawy bulwy.
• Alabaster. Żniwo dojrzewa w 140–165 dni. Różni się dobrą jakością utrzymania. Waga prawie okrągłej rośliny okopowej wynosi 0,25–0,55 kg. Toleruje „mrozy” do 4–5ºС bez uszczerbku dla siebie. Niezwykle wrażliwy na suszę.

Galeria zdjęć: Odmiany selera korzeniowego

Seler ogonkowy

Nie tworzy bulwy; charakteryzuje się obecnością rozwiniętego systemu włóknistych korzeni. Gęste, soczyste ogonki są spożywane na surowo.

Najczęściej odmiany znajdują się na działkach ogrodowych:

• Złote pióro Rośliny są mocne, stojące, do 60 cm wysokości. Ogonki w kolorze limonki, lekko pofałdowane. W miarę dojrzewania ich kolor zmienia się na złotożółty (takie odmiany nazywa się sam bieleniem). Z jednego krzaka uzyskaj do 2 kg plonu.
• Pascal Giant. Wylądował zarówno w łóżkach, jak i szklarniach, szklarniach. Sezon wegetacyjny trwa 12-14 tygodni. Ogonki koloru sałatkowego, lekko zakrzywione, soczyste, bez goryczy, z charakterystycznym aromatem. Na każdym krzaku jest 16–20. Roślina jest niska - 25–35 cm, a waga wylotu wynosi 0,4–0,5 kg. Wybielanie występuje tylko wtedy, gdy jest chronione przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Odmiana wyróżnia się dobrą odpornością na zimno..
• Malachit Ogonki można obciąć 4 miesiące po pojawieniu się. Są bardzo gęste, mięsiste, lekko zakrzywione, z ciemnozieloną skórą. Średnia waga ujścia wynosi 1–1,2 kg, długość ogonki wynosi 30–35 cm.
• Utah Rozeta jest mocna, rozłożysta, ma wysokość do 0,75 m. Każda ma 16–20 liści. Ogonki są biało-zielone, o grubości do 2 cm. Zbiór z krzaka - do 4 kg.
• Tango Odmiana ma średni okres dojrzewania (160–180 dni). Łodygi są równe, gładkie, długie, obsadzone niebieskawym lub szarym. Liście są średniej wielkości, jasnozielone. Miąższ ma wyraźny aromat. Przez długi czas nie traci świeżości i prezentowalności wyglądu, charakterystyczna jest wysoka wydajność (gniazdo waży około 1 kg). Bardzo rzadko rdza..
• Atlant. Gotowy do użycia 150-175 dni po wschodzie. Długość ogonka wynosi 40–45 cm, waga wylotu wynosi do półtora kilograma. Wymaga stworzenia optymalnych lub bliskich warunków wzrostu.

Galeria zdjęć: odmiany selera naciowego

Wideo: Korzyści zdrowotne z selera

Sadzenie selera

W większości regionów Rosji seler jest uprawiany wyłącznie w sadzonkach. Wynika to z obecności długiego sezonu wegetacyjnego. Dlatego zaleca się sadzenie nasion wcześnie, pod koniec lutego lub na początku marca.

Kiełkowanie nasion

Nasiona selera są łatwo dostępne w każdym sklepie specjalistycznym. Nie różnią się wysoką zdolnością do kiełkowania, dlatego wskazane jest gromadzenie nadmiernej ilości materiału do sadzenia. Wynika to z wysokiej zawartości olejków eterycznych, co powoduje, że nasiona słabo pęcznieją. Po roku lub dwóch kiełkowanie nadal spada, więc pamiętaj, aby zwrócić uwagę na datę ważności.

Nasiona selera nie mogą się pochwalić wysokim kiełkowaniem, dlatego wymagane jest sadzenie wstępne

Wymagane jest wstępne przygotowanie. Do dezynfekcji nasiona moczy się przez 2-3 godziny w jasnoróżowym roztworze nadmanganianu potasu. Następnie owija się je w mokrą gazę lub ręcznik papierowy, nakłada spodek i wkłada baterię grzewczą na 2-3 dni, aby wykluły się nasiona. Aby zwiększyć kiełkowanie, możesz dodać kilka kropli dowolnego stymulatora korzenia lub soku z aloesu do wody. Niektórzy ogrodnicy zalecają tak zwaną terapię szokową. Nasiona umieszcza się w lnianej torbie, którą zanurza się na 20 minut najpierw w gorącej (40–45 ° C), a następnie w zimnej (20–22 ° C) wodzie.

Sama procedura lądowania wygląda następująco:

1. Małe płaskie pojemniki są wypełnione sterylizowaną ziemią. Przygotowuje się go przez zmieszanie gruboziarnistego piasku, próchnicy, torfu i uniwersalnego podłoża dla sadzonek w mniej więcej równych proporcjach. Do dezynfekcji gleba jest gotowana na parze, kalcynowana w piekarniku lub zamrażana w zamrażarce. Powierzchnię podłoża zwilża się przez rozpylenie z butelki z rozpylaczem..

   

   Wskazane jest samodzielne mieszanie gleby pod sadzonki selera

2. Nasiona wysiewa się tak równomiernie, jak to możliwe, posypując je cienką warstwą piasku lub torfu. Pojemniki są pokryte szkłem lub folią, aby stworzyć efekt cieplarniany. Gleba jest stale utrzymywana w lekko wilgotnym stanie..
3. Przed pojawieniem się pojemniki są przechowywane w ciemnym miejscu, zapewniają temperaturę 18–20ºС. Pierwsze kiełki będą musiały czekać wystarczająco długo, 15-20 dni. W przypadku selera jest to normalne. Gdy tylko wyklują się, pojemniki są przenoszone na światło, temperatura zawartości jest obniżana do 15–17ºС w ciągu dnia i 10–12ºС w nocy. Szczególnie ważny jest reżim temperaturowy selera korzeniowego. W przeciwnym razie rośliny mogą tworzyć szypułki w przyszłości. Możesz na przykład umieścić je na parapecie okna od strony południowej i otworzyć okno na noc. Krytyczne minimum wynosi 8ºС. Wymagany czas w ciągu dnia wynosi co najmniej 10 godzin. Dlatego potrzebujesz dodatkowego oświetlenia za pomocą konwencjonalnych lamp fluorescencyjnych lub specjalnych fitolamp.

   

   Kiełki selera będą musiały czekać wystarczająco długo

4. Kiedy powstają dwa prawdziwe liście (zajmuje to około półtora miesiąca), sadzonki nurkują na tym samym podłożu. Możesz dodać trochę przesianego popiołu drzewnego (25-30 g na litr gotowej mieszanki). W procesie przesadzania do poszczególnych doniczek na liściu i selera ogonkowym szczypanie korzenia korzenia, stymulując rozwój systemu korzeniowego. Sadzonki są podlewane oszczędnie, za każdym razem delikatnie rozluźniając glebę. Dwa tygodnie po zbiorze i kolejne 8-12 dni karmi się je roztworami Mortar, Gumi, Ideal. Normą dla rośliny są 2-3 łyżki stołowe.

   

   Podczas nurkowania wskazane jest sadzenie selera w doniczkach torfowych

W ciągu półtora miesiąca sadzonki rosną bardzo powoli, przy braku światła natychmiast się rozciągają, co jest bardzo niepożądane. Rośliny, które osiągnęły wysokość 20–25 cm i mają 4–5 liści, są gotowe do sadzenia w otwartym terenie. Zwykle dzieje się to w połowie maja. Seler można sadzić w szklarni lub szklarni w ostatniej dekadzie kwietnia. Wcześniej za 2-3 tygodnie muszą zacząć twardnieć, stopniowo przyzwyczajając się do nowych warunków życia. Aby to zrobić, pojemniki są wyjmowane na ulicę, stopniowo przedłużając czas spędzony na świeżym powietrzu.

Wideo: rosnące sadzonki selera

Lądowanie i przygotowanie do niego

Seler preferuje żyzną, ale jednocześnie lekką glebę z dobrym napowietrzaniem. Łóżko znajduje się w miejscu, w którym rośliny mają zagwarantowane wystarczające ciepło i światło słoneczne. Dobrzy poprzednicy selera - dowolne rośliny strączkowe, ogórki, kapusta, cebula, czosnek. Nie jest pożądane sadzenie go po ziemniakach (i innych Solanaceae), marchwi i innych ziołach (zwłaszcza pietruszce, kolendrze, koperku). Wyciągają te same składniki odżywcze z gleby, cierpią z powodu tych samych szkodników.

Seler jest rośliną termofilną, dlatego sadzi się go na otwartym terenie

Jesienią łóżko jest głęboko wykopane, wszystkie odpady roślinne są usuwane. Wiosną, około miesiąc przed sadzeniem, dobrze się rozluźniają przy stosowaniu nawozów - próchnicy lub zgniłego kompostu (5–7 kg / m²), zwykłego superfosfatu (25–30 g / m²), siarczanu potasu (15–20 g / m²). Nawozy mineralne można zastąpić przesianym popiołem drzewnym (0,5 l / m²). Jeśli równowaga kwasowo-zasadowa gleby różni się od neutralnej (pH 6,0–7,0), należy dodać dodatkową mąkę dolomitową do kwaśnego podłoża i igieł iglastych w alkalicznym.

Nawet początkujący ogrodnik może poradzić sobie z sadzeniem selera w ziemi

Co najmniej 40 cm dla selera korzeniowego i 15–20 cm dla innych odmian pozostawia się między otworami o głębokości 8–10 cm podczas sadzenia i 45–50 cm między rzędami, a do każdego z nich dodaje się garść humusu i łyżkę przesianego popiołu drzewnego. W selerze korzeniowym punkt wzrostu pozostaje na poziomie gleby, w innych odmianach jest zakopany o 2-3 cm. Gleba wokół sadzonek jest starannie zagęszczona, umiarkowanie podlewana. Po wchłonięciu wilgoci łóżko jest ściółkowane humusem lub torfem. Jeśli jest intensywne ciepło, odetnij dolne dwa liście na ćwierć.

Łóżko, na którym sadzony jest seler, musi zostać ściółkowane po podlaniu

Rośliny przez 2-3 tygodnie pokryte plastikowymi butelkami. Aby chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, umieszcza się nad nimi baldachim dowolnego białego materiału pokrywającego..

Podczas sadzenia nasion selera w otwartym terenie wymagane jest również sadzenie przed sadzeniem. Następnie są dobrze wysuszone, zmieszane z piaskiem lub trocinami i, jeśli to możliwe, równomiernie wysiane w ziemi. Kiedy pojawiają się sadzonki, są one przerzedzane, odcinając słabe sadzonki nożyczkami.

Seler naciowy

Seler można uprawiać nie tylko w ogrodzie, ale także w domu, wykorzystując jako materiał do sadzenia „pień” z gniazdka zakupionego w sklepie. Najważniejsze jest to, że jest świeży, nie wyschnięty, bez najmniejszych oznak zepsucia.

Kikut selera jest sprawdzany przed sadzeniem pod kątem charakterystycznych uszkodzeń.

1. Odetnij ogonki od wylotu, pozostawiając tylko dolną część o długości 3-5 cm. Opuść jej podstawę do pojemnika z czystą wodą w temperaturze pokojowej. Powinien zakrywać dolne szwy 0,5-0,7 cm.
2. Pojemnik jest umieszczony w jasnym, ciepłym miejscu, ale nie w bezpośrednim świetle słonecznym. Woda jest zmieniana codziennie. Miejsca, w których ogonki są cięte, wyschną, jest to normalne.
3. Korzenie powinny pojawić się za 5-7 dni. Za tydzień zaczną rosnąć nowe liście. Gdy tylko to nastąpi, a korzenie osiągną długość 1 cm, łodyga jest sadzona w małej doniczce wypełnionej mieszanką uniwersalnej gleby kwiatowej z perlitem lub wermikulitem (3: 1). Warunkiem jest obecność warstwy drenażowej o grubości 3-4 cm. Stare ogonki musza być całkowicie zakopane w ziemi.
4. Ponadto roślina potrzebuje tylko ciepła, lekkiego i umiarkowanego podlewania. Po raz pierwszy liście można ścinać 2-3 tygodnie po przeszczepie. W celu intensywniejszego tworzenia zielonej masy seler można wlać roztworem dowolnego nawozu zawierającego azot (2-3 g / l). Zimą roślinę podkreśla się umieszczając fitolampy około 1 m nad nią.

Łodyga selera daje korzenie i świeże zioła w 40–50 przypadkach

Ważne niuanse pielęgnacji roślin

Każdy seler jest bardzo higrofilny, więc gleba na łóżkach musi być ściółkowana. Pomoże to utrzymać wilgoć w glebie i zaoszczędzi czas na pielenie. W czasie upałów rośliny podlewa się codziennie, zużywając 20–25 l wody na 1 m², w chłodne dni odstępy między zabiegami wydłużają się do 3-5 dni. Dopóki liście w ogrodzie nie zamknęły się w ciągłym dywanie, za każdym razem po podlaniu się poluzowały. Seler ogonkowy szczególnie pozytywnie reaguje na rozluźnienie.

Rośliny są podlewane przez cały sezon wegetacyjny, aż do października. Woda jest używana podgrzana do 22–25ºС. Wlej go pod korzeń, starając się jak najmniej dostać się na liście, aby nie powodować rozwoju gnicia.

Seler jest bardzo higrofilny, dlatego podlewanie jest dla niego bardzo ważne

Ponadto seler, zwłaszcza korzeń, potrzebuje regularnego górnego opatrunku. Nawóz stosuje się trzy razy w sezonie. Seler potrzebuje azotu, fosforu i potasu. Pierwszy sprzyja intensywnemu wzrostowi masy zielonej, drugi - tworzenie i dojrzewanie bulw, trzeci pozytywnie wpływa na mrozoodporność, pomaga gromadzić cukier i skrobię w uprawach korzeniowych.

• Tydzień po posadzeniu w glebie rośliny podlewa się infuzją świeżego obornika lub obornika z kurczaka, rozcieńczonych wodą w stosunku odpowiednio 1:10 lub 1:15. Możesz również użyć dowolnego nawozu azotowego (10-15 g na 10 litrów wody). Norma - około 0,5 l na roślinę.
• Po kolejnych 14-18 dniach seler jest podlewany naparem z liści pokrzywy lub mniszka lekarskiego. Chociaż w zasadzie można stosować wszelkie chwasty rosnące na stronie. Alternatywa - dowolne złożone nawozy (Azofoska, Diammofoska, Nitrofoska).
• W połowie sierpnia dodaje się prosty superfosforan i siarczan potasu (15–20 g każdy). Nawozy rozprowadza się na łóżku w postaci suchej lub przygotowuje się roztwór. Korzeń selera jest dodatkowo podlewany roztworem kwasu borowego lub kalimagnezji na początku września.

Mocznik, podobnie jak inne nawozy zawierające azot, pomaga selerowi budować zieloną masę, ale nie powinieneś się w nią angażować, jej nadmiar osłabia odporność rośliny

Około miesiąc przed okresem dojrzewania seler naciowy jest wysoko, aby wybielić ogonki, pozbyć się gorzkiego smaku i zwiększyć stężenie olejków eterycznych. U korzenia liście łamią się w tym samym czasie, dociskając je do ziemi i odcinając boczne korzenie od górnej części bulwy. Musi być starannie wykopany, a następnie ponownie wypełniony ziemią. Z tego powodu powstaje duży plon o właściwej formie. Seler korzeniowy jest ściśle przeciwwskazany do hilling i cięcia wszystkich liści..

Żniwa należy usunąć przed pierwszymi przymrozkami. Aby ułatwić usunięcie bulw z gleby, są one obficie podlewane około pół godziny przed zabiegiem. Ich skóra jest dość cienka i delikatna, staraj się w miarę możliwości unikać uszkodzeń mechanicznych.

Bulwy selera są wykopywane z gleby, aby nie doznały nawet najmniejszych uszkodzeń mechanicznych.

Kilka krzewów selera liściastego na zimę można przenieść do domu, kopiąc je razem z ziemną bryłą i przesadzając je w doniczkach. A w ciepłych regionach południowych na ogół hibernuje w otwartym terenie, jeśli wypełnisz łóżko warstwą ściółki o grubości 5-10 cm. Wiosną oczyszczają go i zaciskają łóżko folią, aby jak najszybciej pojawiły się świeże warzywa.

Zimą seler, podobnie jak inne zioła, można uprawiać w domu

Wideo: wskazówki dotyczące pielęgnacji różnych rodzajów selera

Choroby, szkodniki i ich kontrola

Seler jest często atakowany przez patogenne grzyby i szkodniki. Często przyczyną są błędy w pielęgnacji, po pierwsze, nadmierne pogrubienie nasadzeń, nadmierne podlewanie, nieregularne pielenie, zbyt częste nawożenie lub przekroczenie zalecanej dawki.

Typowe choroby kultur:

• Rdza Zła strona liści, ogonki, dolna część łodygi pokryta jest małymi „miękkimi” plamami o jasnym kolorze szafranu. Stopniowo rosną i „kondensują”, zmieniając kolor na miedź lub rdzę. Dotknięte części rośliny żółkną i wysychają. W celu zapobiegania selerowi mniej więcej raz w miesiącu spryskuje się roztworem Fitosporin-M, Bactofit. Po odkryciu pierwszych objawów stosuje się wszelkie fungicydy - Topaz, HOM, Horus, Kuprozan. Na wczesnym etapie rozwoju choroby wystarczą 2-3 zabiegi w odstępie 5-7 dni. Wszystkie chemikalia są odstawiane 20–25 dni przed zbiorem.
• Septoria (białe plamienie). Najczęściej rozwija się pod koniec lata. Liście i ogonki pokryte są małymi, okrągłymi „zapadniętymi” plamami. Na liściach są żółtawe, na łodygach - ciemnobrązowy. Przy pierwszych objawach stosuje się Topsin-M lub Fundazol. Przetwarzanie odbywa się dwukrotnie w odstępie 10-12 dni.
• Cercosporosis. Rozprzestrzenianie się patogennego grzyba ułatwia nagłe zmiany temperatury, wilgoci i zimna pogoda. Liście pokryte są licznymi zaokrąglonymi jasnoszarymi plamami z ciemniejszą obwódką. Stopniowo są one wdychane przez powłokę atramentowo-fioletową. Do leczenia używaj tych samych leków, co w walce z septorią.
• Mączniak rzekomy (peronosporoza). Na liściach i łodygach pojawia się biaława powłoka, podobna do posypanej mąki. Stopniowo staje się gęstszy, zamieniając się w coś podobnego do filcu. W celu profilaktyki rośliny opryskuje się koloidalną siarką około raz w miesiącu, opryskuje się naparem z sody kalcynowanej, skrzypu polnego lub ostu tygodniowo. Chory seler jest traktowany drugim roztworem płynu Bordeaux, Oksikhom, Ridomil-Gold. Zwykle wystarczą 2-3 zabiegi w odstępie 8-10 dni.
• Mozaika ogórkowa. Na liściach pojawiają się lekkie plamy sałatki lub żółtawy kolor. Mogą mieć postać plam, pasków lub pierścieni. W tej chwili nie ma lekarstwa na wirusa. Dotknięte rośliny są usuwane z łóżek i spalane. Glebę dezynfekuje się, rozlewając ją drugim roztworem siarczanu miedzi lub jasnoróżowym - nadmanganianem potasu. Roztocza i mszyce przenoszą wirusa, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na ich zwalczanie.
• Biała zgnilizna Na selerze pojawia się biała powłoka, podobna do waty, z małymi czarnymi łatami. Następnie podstawa liści i wierzchołek bulwy miękną, uzyskując ciemnobrązowy odcień. Są śliskie w dotyku, pojawia się nieprzyjemny gnijący zapach. Nadmiar azotu w glebie przyczynia się do rozwoju choroby. W celu zapobiegania co tydzień seler posypuje się pokruszoną kredą, przesianą popiołem drzewnym. Po odkryciu choroby odcięli wszystkie nawet minimalnie dotknięte części rośliny. Następnie spryskuje się trzy razy w odstępie 5-8 dni roztworem dowolnego środka grzybobójczego (Topaz, Abiga-Peak, Skor). Wodę do nawadniania przez 2-3 tygodnie można zastąpić jasnoróżowym roztworem nadmanganianu potasu.

Galeria zdjęć: jak manifestują się choroby selera

Spośród szkodników selera najbardziej niebezpieczne są:

• Mucha z selera. Dorośli składają jaja w tkance liścia. Pojawiające się larwy zjadają ogonki od wewnątrz, pozostawiając w nich podłużne przejścia. Miąższ nabiera gorzkiego posmaku, plony gwałtownie spadają. Aby odstraszyć dorosłych, łóżko selera jest otoczone sadzonkami cebuli lub czosnku. Raz na 2-3 tygodnie rośliny opryskuje się infuzją ich strzał lub kleiku..
• Marchewkowa mucha. Składa jaja w glebie. Larwy gryzą korzenie selera, jedzą bulwy, ogonki od wewnątrz, uszkadzają liście. Aby je odstraszyć, łóżko co 7-10 dni posypuje się mieszanką drobnego piasku, proszku musztardy i pyłu tytoniowego.
• Pchła liść marchewki. Zimy na drzewach iglastych. W środku lata leci do selera, zjada sok roślinny. Dotknięte liście są zdeformowane, ogonki są skrócone, zgięte. Środki kontroli są takie same jak w przypadku muszki marchwiowej.
• Mszyca Fasolowa Czarne owady przylegają do dolnej części liści, ogonków i łodyg. Żywią się sokiem roślin, dotknięte części odbarwiają się, odkształcają i wysychają. Ponadto mszyce są nosicielami wielu niebezpiecznych grzybów, bakterii i wirusów. Wszelkie napary o ostrym zapachu skutecznie go odpychają. Przygotowuje się je za pomocą strzał z cebuli lub czosnku, skórki cytryny, piołunu, pomidorów, ostrej papryki itp. Jako surowców. W profilaktyce seler spryskuje się raz w tygodniu, aby zwalczyć mszyce - 3-4 razy dziennie. Jeśli środki ludowe nie pomagają, używają insektycydów - Inta-Vir, Actellik, Admiral, Mospilan, Iskra-Bio.

Galeria zdjęć: jak wyglądają szkodniki selera

Recenzje ogrodników

Uprawa selera nie jest trudna, poradzi sobie nawet początkujący ogrodnik. Najtrudniejszą rzeczą jest wybranie najbardziej odpowiedniej spośród różnych odmian. Jednak każdy z nich jest dobry dla zdrowia, więc możesz bezpiecznie eksperymentować. Seler jest podatny na choroby grzybowe, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na jego zapobieganie.