Ryzyko uprawy odmian gm i metody ich identyfikacji

Odmiany transgeniczne i możliwe ryzyko ich uprawy

Dowody na możliwe ryzyko wzrostu odmian transgenicznych można ustalić jedynie na podstawie zrozumienia wszystkich procesów biologicznych zachodzących w ciele i naturalnych populacjach. Człowiek zawsze używał rośliny i zwierzęcia do jedzenia, ale to nigdy nie przyczyniło się do pojawienia się narządów rośliny lub zwierzęcia, ponieważ w ciele wszystkie cząsteczki białka i DNA (geny) są podzielone na jednostki strukturalne (aminokwasy, nukleotydy), takie same we wszystkich żywych organizmach. Twierdzi, że produkty zmodyfikowane genetycznie stają się przyczyną raka, wad rozwojowych, niepłodności, przypominają łacińskie przysłowie, które mówi „post hoc, non est propter hoc” (po tym - nie znaczy w rezultacie).

Najważniejsze czynniki ryzyka to produkty transgeniczne (białka). Na przykład soja (podobnie jak inne rośliny strączkowe) zawiera skromną ilość niezbędnego aminokwasu - metioniny. Dlatego dla zrównoważonej diety człowieka konieczne jest dodatkowe niezbędne źródło pożywienia dla tego aminokwasu. Próby zwiększenia zawartości poprzez zwykłą selekcję zakończyły się niepowodzeniem. Wzrost zawartości metioniny w nasionach soi przeprowadzono poprzez osadzenie genu 2S, białka orzecha brazylijskiego (Bertholletia excelsa), które jest szeroko stosowane w przemyśle spożywczym. Okazuje się, że niektórzy ludzie są nadwrażliwi na soję zmodyfikowaną w ten sposób. Ale nie ma nic niespodziewanego w takiej reakcji alergicznej, ponieważ ci sami ludzie reagują na orzechy brazylijskie. Teoretycznie każde białko spożywane przez daną osobę może być alergenem (do 8-10 dzieci i 1-2 dorosłych cierpi na alergie pokarmowe). Najczęstszymi alergenami są białka mleka, jaj, ryb, soi, pszenicy, ryżu, groszku, co jest związane z powszechnym stosowaniem tych produktów do żywności w różnych krajach. Naukowcy uważają, że ryzyko alergii jest znacznie większe w przypadku nowej żywności, ponieważ nikt nie sprawdza alergenności niż w przypadku wszechstronnie zbadanej żywności GM. Po zjedzeniu genetycznie modyfikowanej żywności osoba otrzymuje jedno lub dwa nowe białka, a wraz z nowym produktem, na przykład kiwi i innymi owocami tropikalnymi, setki nowych białek.

Innym możliwym ryzykiem jest przenoszenie transgenów przez inne gatunki roślin, w wyniku czego mogą one nabywać nowe cechy (na przykład odporność na herbicydy). Ale w naturze istnieje kilka rodzajów biologicznych barier niezgodności między różnymi gatunkami. Transgen można przenosić z jednego gatunku na inny tylko wtedy, gdy charakterystyczne jest dla nich zapylenie krzyżowe, są one powiązane i krzyżują się. Należy pamiętać, że większość stworzonych hybryd jest sterylnych ze względu na występowanie w nich różnych zaburzeń genetycznych. Przy obowiązkowym samozapyleniu lub braku w regionie pokrewnych dziko rosnących gatunków dystrybucja transgenu jest niemożliwa. Rozważmy na przykład uprawę kukurydzy transgenicznej w Europie.

Kukurydza jest rośliną zapylającą krzyżowo z pyłkiem rozprzestrzeniającym się do 500 m na wietrze, w Europie nie ma pokrewnych dzikich gatunków, a przestrzeganie elementarnej izolacji przestrzennej między uprawami kukurydzy transgenicznej i nietransgenicznej pozwala kontrolować dystrybucję obcego genu między mieszańcami.

Tak więc, pomimo dużej ilości negatywnych informacji na temat GMP, w ciągu 20-letniego okresu tworzenia i stosowania odmian GM w literaturze naukowej nie opublikowano ani jednego wiarygodnego raportu na temat jakiegokolwiek negatywnego wpływu produktów GM na organizm ludzki lub przeniesienia transgenów do naturalnych populacji roślin..

Metody identyfikacji organizmów zmodyfikowanych genetycznie

Metoda identyfikacji obcego DNA polega na wykrywaniu metodą PCR najczęstszych elementów konstruktów DNA, których obecność wskazuje, że ta odmiana ma pochodzenie inżynierii genetycznej. Z reguły podczas tworzenia organizmów zmodyfikowanych genetycznie (soja, kukurydza, ziemniak, pomidor, bawełna) stosuje się konstrukty zawierające promotor 35S i templator NOS. To właśnie te elementy regulacyjne w większości przypadków są niezbędnymi składnikami genomu roślin transgenicznych, niezależnie od tego, które geny zostały wstawione do tych roślin. Dlatego promotor 35S i templator NOS są uniwersalnymi markerami, za ich pomocą można szybko przybliżyć genezę inżynierii genetycznej odmiany.

Aby dodatkowo potwierdzić, że materiał roślinny jest transgeniczny, można przeprowadzić analizy PCR na obecność genu docelowego, na przykład syntazy CP5-enolopirogronylo-szikimiano-3-fosforanu (EPSPS). Ten gen służy do tworzenia roślin transgenicznych odpornych na najczęstszy herbicyd Roundup (glifosat). Monsanto oferuje szereg odmian roślin rolniczych (kukurydza, soja, bawełna), które są odporne na Roundup, a ta grupa odmian nazywa się RoundupReady.

Oprócz 35S, NOS i CP4 EPSPS można zidentyfikować gen markerowy fosfotransferazy neomycyny NPTII. Gen ten jest często używany do selekcji roślin transgenicznych we wczesnych stadiach ich powstawania..

Wprowadzenie na rynek

Tworzenie odmiany handlowej i jej uprawa w gospodarstwach rolnych. Na tym etapie wymagana jest szczegółowa ocena bezpieczeństwa produktu..

Tworzenie transgenicznych form roślinnych jest wieloetapowym, zintegrowanym procesem, który wymaga połączonych wysiłków wszystkich specjalistów z różnych dziedzin nauki.

Prace nad stworzeniem roślin transgenicznych o zwiększonej odporności na szkodniki i choroby prowadzone są w szybkim tempie, przy użyciu różnych podejść i mechanizmów biologicznych, co w przyszłości przyczyni się do powiększania obszarów uprawnych zarezerwowanych dla rolniczych roślin transgenicznych.