Bakterioza bielma jęczmienia

Chorobę opisał V. A. Agarkov w 1950 r. Na Ukrainie. Jego czynnik sprawczy nie został jeszcze dokładnie określony. Autor uważa, że ​​jest blisko Ps. atrofaciens, od którego różni się jedynie zdolnością do rozkładu skrobi. Uważa się jednak, że jest to bliższa forma Bacterium cerealinum, zdolny do rozkładu skrobi i zabarwienia podłoża w czerwonawym kolorze.

Objawy bakteriozy bielma jęczmienia

Bakterie z kroplami deszczu spadają na otwartą skorupę i przenikają ziarno przez aparaty szparkowe. W miejscu wprowadzenia bakterii błona umiera i ciemnieje.

Zakażenie występuje w fazie dojrzałości mleka w momencie formowania się ziaren. Spuchnięte młode ziarna rozprowadzają filmy kwiatowe i okazują się nagie.

Bakterioza jęczmienia jęczmiennego zwykle objawia się 10–15 dni przed rozpoczęciem 1 zbioru - w fazie wosku i pełnej dojrzałości ziarna. W uchu poszczególne ziarna zachorują. Mają gładką zewnętrzną warstwę kwiatową, przez którą prześwieca ciemna zawartość ziarna. Folie kwiatowe z ziarnem nie rosną razem, dlatego łatwo je oddzielić. Samo ziarno ma wygląd worka wypełnionego bladoczerwonym płynem, w którym unoszą się pojedyncze ziarna skrobi. Cała tkanka bielma zostaje zniszczona, a tkanki zarodka stają się bardzo miękkie i przybierają czerwonawo-brązowy kolor. Podczas przechowywania upraw płyn w chorych ziarnach wysycha, w wyniku czego stają się lekkie.

Choroba silniej dotyka uprawy jęczmienia znajdujące się na obszarach nisko położonych. Rozprzestrzenianie się bakteriozy bielma jęczmienia jest nieznaczne, ale w niektórych gospodarstwach powoduje bardzo znaczącą szkodę, co wymaga dokładnych badań.

Środki kontroli bakteriozy bielmo jęczmienia jeszcze niewystarczająco rozwinięty.