Biała rdza rzepaku

Patogen: Albugo Candida, Syn.Cystopus Candidus

Opis białej rdzy rzepakowej

Niższy grzyb. W sezonie wegetacyjnym rośliny są rozprzestrzeniane przez zoosporangię. Jego grzybnia znajduje się w przestrzeniach międzykomórkowych rośliny i jest zakorzeniona w komórce za pomocą haustorium. Na grzybni grupy tworzą nierozgałęzione zoosporangiens w kształcie klubu podskórnego. Na ich powierzchni zaokrąglone zoosporangie są oddzielone w postaci łańcucha, który dostając się do wilgotnego środowiska, kiełkuje i tworzy zoospory, które dają tubki zarodkowe. Rurki zarodkowe wnikają w tkankę roślin i powodują powstanie nowej grzybni. Oprócz bezpłciowej zarodnikowania w dotkniętych tkankach grzyb tworzy kuliste ciemnobrązowe oospory, które kiełkują i tworzą zoospory do końca okresu wegetacji. Patogen jest przechowywany w postaci grzybni w ujściu liści iu podstawy korzenia roślin zimujących, a także w postaci oosporów.

Objawy rdzy białego rzepaku

Uszkadza wszelkie rośliny krzyżowe (kapusta) przez cały sezon wegetacyjny. Dotknięte są szypułki, łodygi, liście, czasem strąki. Pogrubione plamy o jasnym kolorze pojawiają się na liściach w górnej części, pokrytych z obu stron wypukłymi błyszczącymi podkładkami. Podkładki rozwijają się również na szypułkach i łodygach, w miejscu ich umieszczenia tkanka pęcznieje, rośnie, a narządy rozrodcze ulegają deformacji. Szypułki wysychają, twardnieją i stają się brązowe. Część strąków i szypułek powiększa się, wygina, pokrywa białawo-żółte plamy. Przy silnym rozwoju obserwuje się więdnięcie aż do wyschnięcia środkowej gałęzi łodygi.

Czynniki rozwoju choroby białej rdzy rzepaku

1. Zagęszczone uprawy.
2. Wysokie temperatury.
3. Wilgotność i kwasowość gleby.
4. Chwasty krzyżowe (kapusta).
5. Wczesne siewy.

Środki ochronne

1. Optymalny czas wysiewu.
2. Kontrola zanieczyszczenia.
3. Płodozmian.
4. Pozostałości roślinne.
5. Leczenie fungicydem Folicur.